dissabte, 28 d’agost del 2010

Ligirofòbia, o fòbia als sorolls sobtats.

Algun cop ja us he parlat del meu pànic envers tot allò que explota (petards, globus, trons i taps de cava), i si la vostra relació amb mi va més enllà d'internet llavors probablement m'haureu vist reaccionar de molt mala manera davant de qualsevol d'aquests imprevistos.

Reaccionar amb ansietats, suors fredes, desbocaments del cor i tenir ganes de desaparèixer de la faç de la terra no és una situació gens agradable, però la compartim tots els fòbics. A qui no en pateix cap (o potser no sap que la té perquè mai l'ha hagut d'encarar) li costa d'entendre la desmesura entre el la causa de la fòbia i la seva víctima. ¿Com és que no gosa baixar a la piscina, si l'aigua no fa res? ¿Per què s'enfila dalt d'una cadira, si total és una ratota de dos pams i mig? ¿Per què no pot dormir amb la porta tancada, si els monstres no existeixen (i que em perdonin els Mossos)?

Aquestes pors que acabo de descriure són pors que, si bé la gent no les pot acabar de comprendre, sí que sol arribar a poder entendre-les una mica i, per tant, respectar. Serà perquè són les més esteses, i qui més qui menys tothom coneix algun adult sensat i sense antecedents penals a qui li fa por l'aigua, la foscor o alguna bestiola. En canvi, teni'ls-hi por als petards o als trons és una cosa de nens i d'altres criatures immadures. Tothom, sí, coneix algú a qui no li agraden, però no solen tenir més de 6 anys.

I els mateixos ligirofòbics (collons amb la parauleta, que de tan estranya que és no ens posem d'acord ni en com l'escrivim: hi ha qui prefereix liguirofòbia) som els primers en pensar que la nostra fòbia és diferent a la resta, i encara ens n'avergonyim més que la resta de fòbics, evitem d'enfrontar-nos-hi per a no ser assenyalats com a nens immadurs i l'anem reforçant amb cada fugida. Com qui té morenes, sofrim en silenci i privadesa. ¡Com que no són poques les situacions en què la patim! Deu ser una de les fòbies més invasives de la vida de l'afectat: festes majors, partits de futbol, excursions a la muntanya, etc... contínuament ens hi hem d'enfrontar, i contínuament hem de fugir-ne humiliats. Així, com que no sabem de ningú més que la pateixi i solem ser jutjats amb una barreja de sornegueria i paternalisme, acabem per acceptar que lo nostre realment no és sinó un cas molt particular d'immaduresa infantil esdevinguda covardia.

Per això em va resultar tan important trobar l'altre dia dos fòrums en castellà on hi escriu gent que pateix el mateix problema, i descobrir-hi que fins i tot n'hi ha que tenen més de trenta anys com jo. La sensació d'alleujament que resulta de comprovar que no s'és un cas estrany és una de les coses que gairebé tothom comenta. Si hi voleu donar-hi una ullada, no deixa de ser curiós. Hi ha aquest fòrum en un portal més ampli que és diu Hipnosi, i aquesta altra pàgina feta expressament per a la ligirofòbia: APARTE (Asociación de Personas Afectadas por los Ruidos como Truenos o Estallidos). Collons també amb aquest nom, no trobeu? Tindrem fòbia a tot allò que sona fort, però si el que sona és malament el que tenim és molt mal criteri! ;-)

En qualsevol cas, aquí us deixo una selecció dels comentaris, que per qüestió de temps encara no he ordenat (ni encara menys traduït). Però penso "estudiar-los" aquesta mateixa setmana, perquè fa quinze dies que he començat a anar a un psicòleg (que em xucla 50€ per visita; fa uns 10 anys ho vaig intentar per la Seguretat Social, i no va anar bé), i part dels deures que m'ha demanat per a aquesta setmana és que racionalitzi algunes de les meves conductes per a associar-les amb la fòbia, i en els comentaris següents apareixen alguns comportaments que comparteixo.


* * *

--Llevo años de psicólogos y con uno de ellos empecé a tirar petarditos, ahora medianos, pero si veo a un niño encender uno, aunque sea pequeño, me pongo fatal, no lo entiendo!! Me puedo poner debajo mismo de los fuegos artificiales, pero mi sobrino juega con un globo y antes de que explote me paralizo TOTALMENTE, cómo es esto? En las bodas cada vez me voy asomando más a las tracas pero soy incapaz de andar por la calle cuando empiezan las fiestas.

--yo, como tú, he podido superar las tracas (aún no las enciendo) y me encantan las mascletás, he ido ya a muchas, pero no consigo avanzar con los petardos sueltos, sólo puedo si los tiro yo (también empecé con carpinteros, ahora voy por los super-masclets, aún me queda bastante) pero si otra persona los tira, no puedo, lo inesperado me sobrepasa

--pred22: He tirado petardos muy fuertes pero aun y así temo cuando los tiran otras personas.

--yo acabo de inflar tres globos y me he quedado con las piernas temblando.

--Por la tarde compre alguna caja y estube tirando con un amigo algunos petardos. Si os puede ayudar de algo yo pienso que tirar petardos, es una forma de sacar la adrenalina, haciendo reventar algo, es como si rompieras una vajilla ( si hay algun sicologo leyendo que sepa que alomejor esta idea es mia jejejeje)

--y en cuanto los petardos chicos, me siguen dando mas susto ... no se ... es un sonido totalmente diferente ... pero ya los consigo soportar.

--Muchas veces con una fobia tan difícil de llevar como la nuestra, que es tan invasiva, donde la “amenaza” está en todas partes, nosotros sometemos a nuestras parejas a una presión desmedida, injusta para ellas y que puede llevar a una ruptura.

--Hay otra clave que puede ayudarnos: si le temes a esa interrupción de tu tranquilidad, significa que le tienes miedo a los cambios, al sufrimiento, a los choques traumáticos. Es posible que si desarrollamos una personalidad timida y temerosa en la vida, sea mucho más difícil enfrentarlo. Pero si desarrollas una personalidad emprendedora, sin miedo a los cambios, feliz, en pocas palabras, si eres un "Hechao palante", un atrevido en todos los aspectos de tu vida, quizá solo asi podremos mirar nuestro problema con otros ojos, los ojos del cambio, los ojos de la libertad, los ojos del "yo puedo"..... Que lo logremos, ya es otro cantar.... como dicen, con palabras bonitas no logramos nada, pero ahi les dejo la clave....

--es cierto que el alcohol trankiliza el efecto de anticipación al ruido y que es, como veo en general en los demás tb, el que más nervioso nos pone.

--mi opción fue decidir no dejar de ir a los sitios por el hecho de la terrible ansiedad que me producía el que tirasen petardos, hubiese globos que pudieran explotar en cualquier momento, etc. Y al final, diría que he conseguido superar la "fobia con mayúsculas". Todavía siento unos ligeros nervios, por ejemplo, en un local donde hay muchos críos jugando con globos, los momentos previos a los fuegos artificiales, cuando voy a una boda y hay una traca y se acerca el momento de que la enciendan. Pero son unos nervios que no me impiden hacer frente a esa situación. Los podría comparar con los nervios previos a un examen que he preparado bien: tengo confianza en que lo voy a superar bien, pero todavía no tengo el examen delante y tengo esa ligero nerviosismo de qué preguntarán. Luego, cuando empieza el examen, me centro y todo va bien.

--Pues lo de los globos parecía que lo estaba superando, pero después de dos años me cansé y dejé de ir, y ahora tengo que empezar desde cero porque estoy como al principio o peor

--Hola a todos!Hoy terminan las fiestas de mi ciudad y me lo he pasado genial! ha habido petardos y globos y tengo que reconocer que al principio sobretodo cuando sales de casa me entraba un poco de panico..pero te tienes que dejar llevar por la fiesta e intentar no pensar en ello, habia veces que oia petardos y ya no sabia si era del jaleo de la musica o de ke!!

--Yo en particular, suelo NO sobresaltarme, si me toma por sorpresa la explosion, pero si se, o si veo que va a estallar no lo soporto y tengo la necesidad de huir de esa situacion. Me ha sucedido que un niño encienda un petardo a metros mio, sin que yo lo supiese y cuando estallo no me asuste para nada, pero estoy seguro, que si hubiera visto a ese niño, hubiera salido corriendo en sentido contrario, esto es algo que no logro comprender del todo.

-- Conseguí tirar petardos, cohetes, asistir a fuegos artificiales hasta el punto de considerar de que lo tenía superado, pero en el momento que te vas descuidando la fobia comienza a comerte terreno, llegando a los comienzos, ahora mismo estoy peor que nunca y a mi edad creo que voy a tener que convivir con ello el resto de mi vida, más aun cuando he podido controlar la mayoría de las situaciones cotidianas [45anys javisg].

--pred22: aquí muchos escribís que se ha de tomar con sentido del humor y que tenemos que aprender a reírnos de nosotros mismos y todo eso. Pues bueno, yo di pie a hacerlo durante un tiempo y el resultado fue un fracaso total: “La gente va a humillarte por la fobia, te la toman como una 'debilidad'”.

--thejack: Noto que además aparte del susto y la ansiedad que me provoca el momento o la situación, me hace ponerme muy violento cuando me siento acorralado. Soy un tío totalmente pacífico, pero no sé muy bien porqué, me está llevando a un terreno que no me gusta nada y no estoy cómodo.

--pred22: me cuesta encontrar tiempo y ganas para hacer los enfretamientos, ya que tengo la cabeza en 10.000 sitios y quizá necesitaría una pausa en mi vida.

--Dvalcas: Quizá eso pueda ayudarnos: Enfocarnos en otra cosa y no en la detonación en si.... La mente no puede pensar en dos cosas a la vez.

--Dvalcas: Otro aspecto que he descubierto a lo largo de los años, es que el miedo es, tanto al ruido o detonación, como a la descarga energética que conlleva. Me explico: la explosión es una interrupción brutal y violenta a mi mundo, es un golpe violento sin sentido al ambiente, y eso causa la adrenalina, el espanto, la tragedia. Es como si mi pequeño mundo se colapsara en ese instante, y la sensación horrible de no poder detenerlo.

--Dvalcas: Que hay otra clave que puede ayudarnos: si le temes a esa interrupción de tu tranquilidad, significa que le tienes miedo a los cambios, al sufrimiento, a los choques traumáticos. Es posible que si desarrollamos una personalidad timida y temerosa en la vida, sea mucho más difícil enfrentarlo. Pero si desarrollas una personalidad emprendedora, sin miedo a los cambios, feliz, en pocas palabras, si eres un "Hechao palante", un atrevido en todos los aspectos de tu vida, quizá solo asi podremos mirar nuestro problema con otros ojos, los ojos del cambio, los ojos de la libertad, los ojos del "yo puedo".....

--SISI: Durante un tiempo fui a una psicologa que no me solucionó nada y lo único que llegué a enterder es que le tengo miedo al ruido inesperado que no puedo controlar.

--[fóbico]: Mis intentos los resumo:

cinco o seis psiquiatras

cinco hipnotistas, 3 de ellos terapeutas

Un psicólogo

Un neurólogo

Terapia de choque: reventando fósforos, pinchando globos, disparando armas de fuego, quemando petardos...

Resultados, NINGUNO

--hirou: "Después de 6 o 7 años de terapia, por lo menos he conseguido controlarla un poco. No penseis que ahora soporto los ruidos o que si voy por la calle y hay alguna explosión me sobresalto y ya está.... no. Lo único que he conseguido es no autolesionarme, reducir muy levemente mi ansiedad"

--Vicelusa (40 anys Andalucia) - Me gustaria deciros que vivo en un pueblo pequeño de unos 3200h. todos nos conocemos por eso se que aqui le pasa esto a unas 5 personas

--dani&carol = Empece con los linces segui con los americanos,piules,picos de oro,xinos,aguilas,pk-2,superfalleros,cohetes y por ultimo T.N.T pero ese ultimo me cuesta muxo acostumbrarme. esa noxe tan indeseada estabamos en la casa tirando cohetes fuentes pequeños petardos cuando sobre la 1:30 mientras jugaba a la play con mi cuñao en el patio el tio de mi novia tiro un tnt sin yo darme cuenta en el momento de la explosion me desmalle i desperte en el hospital a las 3. [[Fóbico també gairebé es desmaia i va tenir hemorràgies]]

--[anamara]: yo trabajé con psicólogos durante mucho tiempo (desde los 12. AHora tengo 23) y he llegado a estar a veces mejor, sobretodo con la hipnosis, pero creo que demasiado a menudo caigo en la comididad de no enfrentarme a ello, y recaigo en la fobia casi más de lo que tenía.

--[anamara]: desacostumbrarme a la comodidad de mi fobia será lo peor. Cambiar la actitud de sentirme inferior, loca y culpable de todo. Son muchos años...

--[anamara]: Nuestra fobia, se relaciona a menudo con 'miedos tontos', lo que puede desembocar en traumas. Me explico: si alguien dice que tiene claustofobia, a nadie se le ocurre gastarle la 'broma' de encerrarle en un ascensor, o hacérselo para 'ayudarle' a superarlo. Cuando eres pequeño y sufres éstos miedos, yo he vivido la obligación de enfrentarte a ello, pasado por la humillación al sentirte inferior delante de los demás. Sólo deseo que nadie más vuelva a pasar por eso. Con los años, junté a mi fobia un enorme rencor hacia la mayor parte de mi familia.

--[caldorax]: una persona q no tiene esta fobia tambien se sobresalta cuando escucha un petardo fortuito, lo q ocurre es q le lleva menos tiempo recuperarse del sobresalto, se asusta y se recupera con la misma.....sin embargo un ligyrofobico escucha un petardo y se queda con ese estado de sobresalto, de ansiedad......de miedo a q vuelva a sonar otro y nos pille desprevenidos y con la ansiedad por las nubes. hay q trabajar en la recuperacion de ese estado de ansiedad.

--[superj]: Y si no suena nada y hay poco ruido de fondo (tráfico, gente, etc) es peor, porque da la sensación de que va a sonar un petardazo así en medio del silencio y te va a dar un chungo al corazón.

--[linvania]: En su post comenta que "el cerebro no puede pensar en dos cosas a la vez"(si nos concentramos en otra cosa alejamos el miedo a los petardos y se hace un poco más llevadero) Sinceramente me alegro mucho que este pequeño truquito le funcione, pero a mí no me funcionaría ya que el petardo se me hace OMNIPRESENTE , lo ocupa todo:mi cerebro,mi tensión arterial,mi taquicardia,mi adrenalina,mis ganas de llorar y por supuesto la urgencia de
salir corriendo, es el SUMUM. [cordoba].

--[linvania]: yo superé los fuegos artificiales hace unos 20 años (tengo 44) y no he vuelto atrás aunque los fuegos artificiales son un par de veces al año, el camino ya lo conquisté y no hay vuelta atras.A veces no entiendo a mi cerebro si estoy escuchando cohetes me asusto y lo paso mal, pero si escuho (que no veo,solo escucho) fuegos artificiales no me asusto, ni me altero, ni me inmuto.Es increible la capacidad de selección de mi cerebro y como asocio sensaciones bellas con los fuegos y no me asustan aunque no los vea solo oirlos.

--[Robecris]: Lo bueno es que aunque los petardos se siguen oyendo, el sonido con tapones baja bastante y yo por lo menos me asusto menos, aunque reconozco que no puedo dejar de pensar en ellos, en cuando explotan, en quien lo enciende.

--[yarinita]: hola veronik, pues yo creo ke te pasa un poco como a mi cuando estoy con mi familia, como ellos si lo saben pues me da mas miedo y ya amargue mas de una fiesta, jaja, en cambio cuando estoy con gente ke no lo sabe, pues parece ke estoy mas trankila y voy superando.

--[veronik]: a solas cn mi novio si ke hems tenido la casa bastante llena,hasta una vez con 150 globos, pero luego salgo a la calle y el no tenerlo yo controlado me cuesta mucho!

--[Linvania]: Cuando confiesas tu problema pero formando parte de una asociación de afectados...el enfoque cambia...ya no eres un loc@ (lo siento, la gente tiende a vernos así) sino una persona que pertenece a un colectivo de personas afectadas por el mismo mal.

--[caldorax]: lo q hice basicamente para acostumbrarme al sonido fue al principio amortiguarlo un poco, y cada vez q sonaba uno me repetia interiormente:- ves? ya esta, no pasa nada no me asusto, no pasa nada no pasa nada....... a la vez q me concentraba en la respiracion para q no se acelerara y procuraba tranquilizarme en seguida, se trata tambien de recuperarse del susto cuanto antes y no quedarse con esa sensacion de angustia, hay q restarle importancia para q nuestro cerebro vea q REALMENTE NO PASA NADA...

--[apuxike]: si habéis leído otros mensajes míos, aunque digo que ya no tengo fobia, sí queda algo. Pero el miedo que me queda lo he conseguido racionalizar y puedo enfrentarlo y estar en esas situaciones sin perder los nervios y salir corriendo o echarme a llorar. Lo más difícil resulta estar en situaciones donde las explosiones no son predecibles. Me resulto fácil con los cohetes porque avisan antes de explotar. Los fuegos artificiales tienen su horario y tienes tiempo para mentalizarte y enfrentarlos sin sorpresas. Más complicado es perder los nervios en una boda y no estar pendiente de si habrá una traca de petardos. Y lo más difícil de los globos es aguantar tranquilo cuando están muy hinchados.

--[*marce*]: de a poco he ido acostumbrandome a estar con ellos en mi casa y tranquila, es otro cuento cuando salgo y me encuentro con ellos en otra situación... me dan ganas de correr.

--[AdrianBarbela]: Hola mi nombre es Adrian Barbela, y soy un hipnoterapeuta que vive en Uruguay, un pais del sur de america situado entre Argentina y Brasil.

Pude leer tu mensaje con atencion y no te sientas sola, este tipo de fobias son muy satisfactorias porque se solucionan de forma bastante simple.

La mecanica es la siguiente, y deves recordar como es la asociacion del miedo en los niños y los animales al principio de su infancia.

Tanto humanos como animales, sobre todo los mamiferos, tienen una condicion natural y es la asociacion del ruido estridente al miedo y a la reprension. por ej. un perro, a su cria le ladra fuerte para reprenderle al mismo tiempo que le da un estimulo fisico. como puede ser un sacudon, y el cachorro inmediatamente asume que esa conducta no va, entonces se condiciona el reflejo y el mismo actua de por vida.

En los humanos esta condicion esta aun mas presente, por eso cuando un padre o madre o cualquier otra cosa genera un fuerte ruido, este produce un susto, que si exede puede ser hasta traumatico, en tu caso es obio que has estado expuesta a una situacion de panico inducida por un estimulo acustico.

es simple su cura, se ingresa a un estado hipnotico y posterior a eso se buscan los recuedos, una vez ayados los mismos que estaran distorcionados se continua hasta que se logure liberar la represion y una vez echo esto chau fobia. vida nueva... Saluda Adrian Barbela Montevideo Uruguay.

--[adrianbarbela]: Las fobias a los ruidos estridentes no son tan complejas de erradicar, existen dos caminos como bien se ha dicho aqui, uno es por medio de la hipnosis regresiva, viajas a tus momentos de la infancia y recuerdas y liberas emociones senzaciones y recuerdos reprimidos relacionados al momento de el primer estruendo que te condiciono. el segundo es tambien con hipnosis pero ya es mas del tipo conductista como tambien se ha dicho y si bien a mi no me gusta tanto esta tecnica debo confesar que en algunos pacientes especiales funsiona mejor que la regresiva. en si la dinamica es recondicionar la respuesta. en terminos generales el echo de hacer la liberacion a travez de la terapia regresiva tambien se rompe el condicionamiento actual y se fija uno nuevo. pero eso esespontaneo y no incide tanto la voluntad del hipnoterapeuta. puesto que no es necesario colocar sujestiones tapon. como yo les llamo.

--[robflyn]: tengo 32 años de edad.Esa fobia la padezco desde que tengo uso de razon.Familiares y amigos han intentado que la superase desde muy joven haciendo exposiciones directas al problema,lo que no ha servido de nada,o si,conseguir meterme mas ese miedo.

--[kima]: madrid 32: Pero con los años volví a empeorar. Supongo que debiera haberme mantenido en una disciplina de exposición constante para haberlo evitado. Sin embargo, todos sabéis que el sufrimiento emocional al que te somete esto es grande y uno tiende a separarse del problema sencillamente por sentirse normal.Mi segunda psicológa resultó más experta y entendió que para mí las exposiciones suponían un gran coste emocional. Digamos que después de tantos años cuando oigo una explosión no solo entro en un estado de miedo enorme sino que me deprimo a la misma velocidad. Por lo tanto, estar sometida a ese estímulo de forma prolongada no sólo revienta mis nervios sino que me deprime profundamente. Así que está segunda terapia ha sido más gradual

--[kima]: he entendido que la fobia es un proceso de aprendizaje incorrecto que se produce en la parte de nuestro cerebro que regula los aspectos más animales de nuestro comportamiento. Pensad que el miedo es un mecanismo dirigido a la supervivencia que compartimos con el resto de seres vivos. Como este aprendizaje se produce de forma no consciente no sirve intentar resolverlo de forma racional. Por eso da igual que se trate de un globo o un ladrido de perro, aunque parezca una cosa menor nuestro cerebro reacciona ante un estímulo que registra como amenazante y lo hace de forma automática. Digamos que nos enfrentamos a una programación incorrecta que hay que corregir, pero no analizando el proceso o culpándonos por como reaccionamos. No es culpa nuestra ni de nadie.

En este punto lo que hay que tratar es de asociar a la explosión, a lo que nos da miedo, una reacción mejor de la que solemos tener, para que esa conexión acción-reacción prevista por nuestro cerebro empiece a romperse. Como se consigue? Bueno requiere una inmensa tenacidad pero de lo que yo he vivido es lo que da mejores resultados. El miedo se configura a través de lo que pensamos, ese pensamiento genera el estado de ánimo que vivimos. Pensadlo un momento, qué pasa por vuestra mente cuando suena la explosión o creeis que se va a producir. Siempre hay un pensamiento terrible que empieza a dominaros Ej. no lo voy a poder soportar, voy a volverme loco, es el fin.... Bien el primer paso es detectar ese pensamiento y detenerlo. Cómo? a mi me han enseñado a sustituirlo por otro igual de poderoso. Alguno que os convenza, como Todo va a ir bien, Yo puedo.. Esto hay que combinarlo con relajación corporal. Ya que el pensamiento de miedo genera un estado físico de miedo: todo se contrae, empezamos a sudar, lo que nos rodea se vuelve confuso, queremos huir. De este modo el entrenamiento previo a la situación de exposición es practicar el control mental y la relajación corporal, para que cuando nos veamos ante lo que nos aterra tengamos herramientas con las que luchar.

--[kima]: Como entenderéis estas son sólo algunas claves, el proceso es más complejo. Sin embargo, quería compartirlo porque a mi han servido para controlar el avance el miedo y no recurrir aún a la medicación. Sin embargo, debo decir que esto no es suficiente. Yo no estoy curada, solo cuento con algunas herramientas para trabajar. Tengo mucho miedo respecto al futuro porque me doy cuenta de que mi tenacidad no es sufiente. Son 32 años de esta tortura y aunque a veces obtengo resultados realmente buenos, en muchas ocasiones me encuentro al límite de mi resistencia. Se acercan las navidades una vez más y siento que me enfrento otra vez al abismo. El apoyo de los que me rodean me hacen no perder la esperanza de encontrar algún modo de curarme pero el recorrido de estos años me dice que a lo más que puedo aspirar es a controlarlo un poco.

--[anamaribr]: Hola otra vez y muchas gracias por vuestras respuestas y ánimos.Desde luego me aportáis más información que los especialistas y médicos a los que les he preguntado y por eso os estoy muy muy agredecida. [El ligirofòbic és el seu fill petit].

--[MariaDCramirez]: cuando lo acepté como que si era un problema empecé a mejorar y encontrar más herramientas.

3 comentaris:

Jesús Párraga ha dit...

Ostres, Joan! Espere que et vaja bé la teràpia. Al meu fill li fan molta por els petards i durant les falles no podem pràcticament eixir de casa però encara té 10 anys i no mostra por als trons... El fet es que pateix molt amb les mascletades i damunt ha de suportar les bromes dels altres xiquets i de alguns adults perquè segons es diu ací a un valencià l'ha d'agradar la pólvora per collons... Torne a dir-ho: que vaja molt bé.

Joan Vecord ha dit...

Hola Jesús!

Lamento sentir això que dius, perquè recordo quan tenia l'edat del teu fill i lo malament que ho podia arribar a passar, sobretot perquè en aquesta edat ja comences (malgrat que encara no ets adolescent) a tenir certa independència, i és molt frustrant veure't limitat per la por als petards i, al damunt, ser la riota dels teus amics.

Tampoc no sabria què dir-te per a ajudar-vos, perquè tinc la sensació que cada persona és un món, i el que em pugui anar bé a mi li pot anar malament al teu fill (p.ex. hi ha gent a qui la teràpia d'exposició li va de perles, i en canvi d'altres a qui no farà res sinó augmentar-li la la por i la frustració).

Tanmateix, et recomano que aneu a algun psicòleg o terapeuta, perquè (1) ell sabrà què fer i (2) per comentaris que he llegit sembla que és més fàcil de tractar com més jove se sigui.

En els fòrums de ligirofòbics es parlava d'un psicòleg a València. Es diu Fernando Pena i la seva pàgina web, per si t'interessés, és la següent:

http://www.portalesmedicos.com/blogs/psicologovalencia/note/232/la-fobia-a-los-petardos-en.html

Ara bé, els seus mètodes han provocat discussions entre fòbics, com pots veure en aquest tema del fòrum:

http://www.ligirofobia.es/www/foro/index.php?topic=5.0

En el post parlava de la meva mala experiència amb la Seguretat Social. Tinc intenció de parlar-ne més a bastament en alguna altra entrada (el Diari serà també part de la meva teràpia), però vull avançar que el problema va ser concret amb una de les psicòlogues i pel fet de què en 5 mesos vaig tenir 4 psicòlegs diferents, i era difícil de mantenir cap teràpia. Amb tot plegat et vull dir que no tinc res contra la opció d'anar a la Seguretat Social, i que pot ser una opció tan bona com l'altra (i a sobre t'estalvies els 50€ que com a mínim et claven els psicòlegs privats per cada visita).

Per a acabar, vull resaltar això que dius de que "ací a un valencià l'ha d'agradar la pólvora per collons... ". Malauradament, em sembla que aquesta relació entre pòlvora i testosterona està molt arrelada arreu. Fins i tot, en la mateixa ment del fòbic. Molts dels qui patim aquestes pors tenim uns caràcters similars: som gent tranquil·la, observadora, d'aquells que primer pensem (encara que sigui malament) i després actuem. I el món "petardil" ens resulta doblement molest: primer i principalment perquè les explossions ens provoquen pànic, però també perquè solen ser llocs on sembla que hagis de ser un "echao pa'lante", un atrevit, un amant de la festa disbauxada. I tot plegat ens fa sentir doblement fustrats. I aquesta relació entre els testicles i les explossions em fa tenir dubtes sobre si la podré superar, perquè en el fons no sé si hauria d'implicar un canvi massa essencial en la meva manera de ser que no sé si seré capaç d'assolir (o, fins i tot, de desitjar). Que em demanin que li trobi la mínima gràcia al fet de veure rebentar un paquet de pòlvora que només causa soroll i destrucció és una cosa que queda ben lluny de les meves capacitats intel·lectives...

Salut!

elisabet ha dit...

Com bé diu el Jesús, sembla que sí, que a València t'ha d'agradar la pólvora per collons... afortunadament cada cop hi ha més gent que diu ben alt que no, que no li agrada "la petarderia". Ivan, ja saps que al Santi tampoc li fa massa el pes, i les falles les passem fora o no sortim de casa... quin remei...
D'altra banda, el tema de la Seguretat Social amb els canvis dels metges és molt indignant. Si vas a un especialista és perquè t'atengui sempre el mateix i et conegui: no n'hi ha prou amb llegir una història en un ordinador. És molt mal sistema "haver de tornar a començar" cada vegada que hi vas... Per això, amb el tema de la meva malaltia jo vaig decidir gastar-me els quartos, quin remei, i fer-me una assegurança privada.
Així va el món...

Salut!